Ljudeskara pod šeširom, s pištoljem na boku, uz tresak nahrupi u saloon dupke pun baraba, mutnih i opakih tipova. Nastupi tajac! Preleti ispod oka iznenađenu klijentelu, čukne obod nehajno prstima i prije no što se zaputi ka šanku, prozbori da propara zrak: "Merhaba!" Čovjek sa zvijezdom na prsluku je niko drugi do John Wayne, sinhroniziran na turski. Vickastost - njen osip što počiva na jezičkim barikadama predrasuda pomalo neukusno, za strance potpuno neobjašnjivo, prodrla je i u replike, bez ikakva pokrića u Heineken Open Airu prilikom projekcije Tri majmuna Nuri Bilge Cejlana i to u mučnom dramski napetom prizoru dvoje preljubnika. Žena klečeći posesivno opsjeda ljubavnika, a on zgrožen zapomaže: Aman jarabi! Prijevod teče, titl podnosi: Bože moj! Publika se kikoće. Zašto? Izraz čuđenja odomaćen u folklornom miljeu zaprima odlike uvrnute lozinke. Počest simptom paranoidnog identitetnog vrebanja udvaranja, njegova eha makar, na koje se olako sviklo, pa drnda i onamo gdje po inerciji nema nikakva razloga, povoda niti svrhe. Isti recepcijski refleks propratilo je smijuljenje na "mašala" izgovoreno zemljaku u dijalogu Vuke i Hasana, Lučeva i Štimca, kad ovaj drugi saopšti prvom kako je sletio s ceste u vukojebini Dakote, u Rušinović-Jergovićevu Buick Rivieri, inače čauš - slavodobitniku Srca Sarajeva. Kao i  pri kratkom dokumentarcu Nekako s proljeća, s ponavljajućim gestom 'dosađujućeg' mujezina, ovdje se čak zaigralo na njega, koji uporno 'ometa' razgovor na mobitelu. Naravno, to je jedan pol divne publike, momenat nezanemarljiv i neuračunljiv, a zbog koje nema razloga da rumeni crveni tepih ispred Narodnog pozorišta, pošto su pravi ljubitelji i istinski poklonici sedme umjetnosti ipak sačuvali obraz uzvrativši poklonjenom pozornošću raskošnoj ponudi nedvosmislenog art autorskog filma na posljednjem SFF-u.